De laatste dagen/wetenswaardigheden

Dit wordt het laatste Canadabericht (de foto's volgen nog) als de terugreis goed verloopt. (Als er nog veel spannende dingen gebeuren, wordt er nog geschreven, maar daar hoop ik niet op.)

Wetenswaardigheden

Buiten het seizoen hoeft er (buiten het zomerseizoen juli/aug en de parken) niet geboekt te worden voor een nachtonderkomen. Die zijn er hier in elke plaats in alle soorten (prijsklassen) en maten. Omdat wij vooral op doorreis waren, kozen wij meestal voor een motelkamer langs de doorgaande weg. Prijzen: vanaf ca. 35 euro per nacht voor een flinke kamer met magnetron, koelkastje, koffiezetapparaat en twee flinke bedden of een groot bed. De cabins, kleine huisjes bieden ook kookgelegenheid. De bedden zijn altijd van goede kwaliteit.
Er is meestal een klein bad met de douchkop op een vreemde hoogte. Als Bas wilde douchen, moest hij op zijn knieen gaan zitten.

Ook maaltijden zijn overal te verkrijgen. Vooral in de foodzone langs de doorgaande weg. Goede kwaliteit voor een redelijke prijs. Gezellig zijn ze niet echt, maar de maaltijd staat in no time op tafel en dat is ook wat waard. Voor drinken of koffie koop je een beker en dan is het onbeperkt tappen. Bijna iedereen vult die beker ook bij het weggaan, voor onderweg. Je ziet zo-wie-zo veel mensen lopen met drinkbekers onderweg. Vreemd gezicht!
De koffie hier ziet er uit als thee. Daarom nemen we standaard ons zakje Nescafe mee en lengen aan tot de juiste sterke.

Leven op de kredietkaart
Wij vergaten in eerste instantie in Amerika bij een bank of uit de muur geld op te nemen. Dit hebben we ook maar zo gelaten. Dus zelfs voor een ijsje trekken wij de kredietkaart en niemand kijkt daar vreemd van op.

De Canadezen en Amerikanen zijn een geduldig vanaard. (In ieder geval geduldiger dan ik.) Dat merk je bij de oversteekplaatsen (al eerder beschreven) maar ook bij de toiletten. In de parken staan zij ( en de vele Japanners) geduldig in de rij te wachten voor de toiletten. Terwijl er een groot dicht bos in de omgeving is. Je zal ook geen vrouw (behalve mijzelf) de rijloze herentoiletten zien binnengaan.

De lucht is hier heel droog. elke dag is Bas zo statisch geladen dat hij bij het uit de auto stappen een opdonder krijgt. Daarom doe ik nu steeds de deur voor hem dicht, want ik heb er geen last van. Zelfs als hij mij aanraakt, krijg ik soms een schok!

In Amerika viel mij weer op hoe de Amerikanen over Holland denken. Zowel de Amerkanen als de Canadezen spreken je makkelijk aan. Zowel in de winkels als daarbuiten, vragen ze steenvast waar je vandaan komt en wat je vindt van hun land. Al snel komt een gesprek dan op Amsterdam, drugs, roze buurt, homoparades, abortus, e.d. Wij leggen altijd uit dat Holland groter is dan Amsterdam en dat wij in een behoudend dorp wonen dat qua denken en handelen in de prairie van Canada zou kunnen liggen. Bas komt dan met de goede vraag of alle Amerikanen zich herkennen in de Las Vegas stijl. Wij houden wel van dit soort gesprekken, want ze worden in prettige sfeer gevoerd.
Bovendien: Soms klinken de overtreffende trap-uitspraken ons als nuchtere Hollanders wat " te" in de oren, maar vooral de Canadezen zijn zeer vriendelijk.

Van de klantgerichtheid kan de Nederlandse horeca nog veel leren. Voorbeeld: Gisteren aten we ergens, waar ik kip besteld had. De vraag was wit of bruin vlees. (Wit staat voor bijv. het borstgedeelte van de kip- dit is meestal duurder- en bruin voor de poten). Ik koos voor bruin. Even lag er toch een kippenborst op mijn bord. De ober had blijkbaar zijn fout opgemerkt en vroeg of hij dit moest corrigeren. Dit vond ik niet nodig. Even later bracht hij een meeneembox met daarin het juiste vlees. Dubbelop dus.
Het meenemen van restvoedsel is hier heel normaal en het wordt altijd gevraagd. Je hebt er immers voor betaald. Iedere zaak geeft meeneemboxen mee.

Bas heeft kennenlijk na vier weken de Nederlandse tijd nog in zijn lijf. Zo rond 4 uur kan hij zijn ogen niet meer open houden. Dan stoppen we op een picknickplaats en ik pak mijn leesboek of loop wat rond. Na zo'n 20 minuten is hij weer " bij de mensen".

Terugreis

Een rondreis is veel rijden. Wij huurden een auto in Letbridge om naar Amerika te gaan en brachten hem afgelopen zaterdag weer terug. Bij de start had deze Hyunda precies 111 km op de teller en bij het terugbrengen 2372. Wij haddden 2250 vrije km's en over die paar extra deden ze niet moeilijk.
Onderweg maakten we nog iets mee, dat de noodzaak van een volledige verzekering noodzakelijk maakt (vooral in Amerika). De wagen voor ons remde schielijk! Een hert vloog door de lucht.. ! Deze auto reed door, maar wij stopten. We zagen het slachtoffer nog stuiptrekken en that was it! Wat verderop stopte de bewuste auto. Zijn motorkap stond helemaal omhoog! Dergelijke ongevallen kun je eigelijk niet voorkomen, ondanks de waarschuwende borden aan de kant van de weg. Het wilt komt vanuit een soort greppel die je vanaf de weg niet kunt overzien de weg op rennen. Dan rem je altijd te laat.

Over de terugreis valt niet zoveel te melden. Het is vooral rijden, hier en daar uitstappen op een mooie plek voor een korte wandeling of stoppen bij een uitzichtpunt.
We bezochten nog een farmersmarket, die vooral een uiting van huisvlijt bleek te zijn. Home-made kookies en gehaakte pannenlappen. Ook deden we nog enkele hele grote sport-kleding-electronica en van alles wat zaken aan. De sportzaken waren het opmerkelijkst: Veel opgezette dieren, zeer veel geweren, mogelijkheden om in een soort diorama op dieren te schieten. Prachtige kano's en fietsen voor veel minder geld dan bij ons...
Maar ja, wij hebben fietsen en kano's, dus " kom Bas, niet over nadenken!"

Zaterdagavond kwamen we weer op de farm aan. Daar zaten Debby en Jan net te overleggen of ze de andere dag naar het Watertonpark zouden gaan. Alsdus werd gezamenlijk besloten. Zo zaten we zondagmorgen om 9 uur met z'n vijven in de grotere pickup en togen in een drie uur durende rit naar Waterton. Dit park ligt tegen het Amerikaanse Glacierpark aan. Het was een prachtige afsluiting van onze reis. Bergen, canyon, waterval, picknick, gezelligheid en rond 6 uur de rit weer terug. Ik kreeg zo de kans mijn leesboek uit te lezen.
Morgen zitten we om 7 uur in de auto naar Calgary. Debby brengt ons weg en haalt tegelijkertijd haar dochter op, die van Vancouver hierheen komt met haar dochtertje om bij de 50 jarige verjaardag/een familiefeest, van haar oom Pleun aanwezig te zijn. Pleun en enkele broers en zussen vinden het heel jammer dat wij dan net weg zijn. Het zij zo: Een maand is lang genoeg om van huis te zijn en wij verlangen nu weer erg naar onze (klein)kinderen.
Dit was een prachtige vakantie met heel veel mooi weer!
Er volgen nog foto's. Hopelijk heeft de lezer meegenoten van deze beschrijving. Teruglezend valt mij op dat ik tegenwoordige en verleden tijd door elkaar heen gebruik. Dit komt omdat er vaak achteraf geschreven is. Sorry hiervoor.
Tip: Heb je plannen om naar Canada te gaan? Doen!