Sightseeing langs de kust en de Kleine Karoo ZA

We belandden in Knysna op een prachtige camping, maar verrassend genoeg zonder slagboom of hek. Van de weg af zou iedere kwaadwillende zo de tenten kunnen benaderen. En dat in ZA!
We vinden dat hier toch wat vreemd. Iedereen heeft het over gevaar. Autodeuren sluiten onderweg en niet opendoen als mensen vragen om te stoppen. We wonen in een ommuurde vesting. Als je met inwoners praat, bagataliseren de meesten het gevaar een beetje, maar iedereen die niet in een beveiligde zone woont, doet wel zijn tralies voor ramen en deuren als ze de deur uit gaan om een vergeten pak koffie te kopen. We lazen in een verwante reissite op internet dat een stel was lastiggevallen en bedreigd met een mes op klaarlichte dag. Zo zijn er meer voorbeelden. We weten er denk ik te weinig van, maar krijgen niet goed inzicht in het gevaarsaspect. Wel is duidelijk dat het in en rond Johannesburg en in wat mindere mate in Kaapstad gevaarlijker is dan in het binnenland.
Wij hebben in onze tent in ieder geval rustig geslapen beide nachten.

De tweede dag reden we naar Plettenbay om daar een safaritocht van enkele uren mee te maken in het Rhino Game reserve park. Dit park heeft geen olifanten, maar de andere vier waren er wel. We zagen allelei soorten bokken Ongelofelijk hoeveel soorten daarvan zijn. Om maar enkelen te noemen: Klipspringer, Steenbok, Oribi, Grijsbok, Sabie antelope, Gemsbok, dikdik enz, We ontdekten de Neushoorns, giraffes, zebra's en nijlpaarden. Maar de Kaapse buffels hadden zich verstopt in het struikgewas en ook de leeuwen lieten zich niet zien. We reden met de terreintruck nog wel crossend door de busch, maar ze kwamen er niet uit en wij hadden ook niet de ambitie om ze eruit te jagen. Ondanks dit gemis was het een boeiende tocht.
Op de terugweg wilden we ook nog een vogel-vlinder en andere dierenpark aan doen en toen we zo'n uitspanning zagen dachten we dat dat de juiste plek was. We betaalden (forse) entree, maar dit bleek weggegooid geld. Zo'n tien vlinders spotten we in de vlindertuin, de papagaaien zaten in verouderde hokken zich ziek te vervelen en de rest was een saaie kinderboerderij. In tien minuten hadden we het gezien. Mijn menig heb ik ook maar even gemeld bij de dame achter de kassa. Ze zou het doorgeven aan de baas. Toen we een kwartiertje later het echte park passeerden hadden we eigenlijk geen zin meer. Van Avifauna in Nederland weten we zeker dat het een mooi park is. Daar gaan we nog wel eens heen.

Terug door bergen en passen

De volgende morgen hingen de wolken laag en het begon te miezeren. Dat was niet de planning. Het zou volgens het weerbericht pas 's avonds gaan regenen.
We besloten razendsnel de tent met toebehoren in de auto te stoppen, maar konden niet voorkomen dat een en ander toch wat vochtig werd. Daarna reden we naar Wimpy, voor een English (en hier ook heel gebruikelijke) breakfast. Toen klaarde het weer al weer op. De terugweg reden we de als panoramisch omschreven Route 62 en daar was geen woord aan miszegd. De tocht over bergen en passen was werkelijk schitterend en de soms onheilspellende luchten met met hier en daar lichtstralen erdoorheen, maakte het geheel nog mooier. We besloten elkaar af te wisselen met rijden, zodat we beiden optimaal konden genieten.
Onderweg stond ook nog een bezoek aan een struisvogelfarm op het programma. We kozen uit de vier die een show geven de oudste farm. Na voorlichting over alle ins en outs kregen we een rondgang. Vermeldenswaardig is het feit dat je struisen wel 35 eieren kunt laten leggen, door er steeds enkele weg te halen. "De kop in het zand" mag dan niet waar zijn, dit zegt toch ook wel iets over domheid!
Ik wist niet dat de huid ook gebruikt werd als leer voor dure schoenen en tassen. Vervolgens mocht er op de vogels gereden worden. Daar hebben Bas en ik ons maar niet toe verlaagd. (Ik zit ook niet graag voor gek!) De gids vertelde, dat de hele groep Japanners altijd allemaal op zo'n stuis willen. Er mag er een! Daarna was het tijd voor een stuisvogelrace met drie jockey's. Al met al was het een leerzame en leuke excursie.

We reden die dag 380 km, maar door de schoonheid van de tocht verveelde het geen moment. 's Avonds overnachten we bij een 150 jaar oude backpackersboerderij, waar we volop de ruimte hadden om in de schuur onze vochtige campingspullen te laten drogen. Tijdens het eten werd Bas in de keuken fors te pakken genomen door een of ander vreemd insect, dat mij blijkbaar niet lekker vond. De andere morgen zaten zijn benen helemaal onder de beten.
De laatste reisdag startte met een tocht door een spectaculaire kloof. Na tien minuten stonden we al weer stil om foto's te maken. Toen kruisten ook enkele bavianen, hier bobbejaan's genoemd, ons pad. Ik ging rap in de auto zitten, want die grijpgrage handen en forse slagtanden staan mij niet aan. Ze bleken echter banger voor Bas dan hij voor hen en de foto kon alleen op afstand genomen worden (gelukkig.)
Op onze rit deden we ook een Brandystokerij aan, waar we weer een proefsessie meemaakten. De van oorsprong Hollandse werknemer vond het leuk landgenoten voor zich te hebben. We proefden dat oude brandy echt veel zachter op de tong is dan jongere en vernamen dat "een vleugje kaneel en een touch van rijpe appel" de brandy smaakvol maakt. Wij noemen zoiets gewoon "lekker".
Na een (toch weer spannende) tocht door Kaapstad (ik zit dan razendsnel te bladeren in het uitgebreide stratenboek om zo de route te bepalen) kwamen we 's middags weer veilig bij onze tijdelijke woning aan, maar.... toen konden we niet door het hek, want de afstandbediening werkte niet. We besloten net naar het winkelcentrum te rijden voor een nieuwe batterij, omdat we vermoedden dat dat de oorzaak was, toen er een buurman aan kwam lopen. Hij nam onze afstandsleutel mee om na te kijken en liet ons op zijn sleutel binnen poort een en twee. Onze huissleutel deed de rest. Even later kwam hij de gerepareerde unlocker weer terug brengen. Hij had het binnenste schoongemaakt en alles deed het weer gelukkig. Wij bedankten hem hartelijk, ruimden onze (zwaar vervuilde) auto leeg en gingen aan de koffie. Nescafe, want filterkoffie is hier behoorlijk duur (en van mindere kwaliteit) en dit smaakt ons ook prima.(De potten Nescafe zijn duur, maar de zakjes bijvulling zijn goedkoop, wat ik een goede zaak vind.)

Nog zo'n goede zaak. Op de parkeerterreinen staan jongens die een zakcentje mogen bijverdienen door je een parkeerplek te wijzen, je weer eruit te loodsen en je tassen in de auto te zetten. Daar geef je dan ca. 30 cent voor. Zo voorkomt men gebedel en de betreffende persoon heeft ook het gevoel dat hij iets doet voor zijn money.
(Zouden ze bij ons ook moeten doen! Dan hoefden wij niet zo te sjouwen met boodschappen en hadden we niet het gevoel dat het parkeergeld in een bodemloze put verdwijnt.)
Bedelaars bezorgen ons een dilemma. Geef je nou wel (dan hou je het bedelen in stand)of geef je daarom maar niet. Ik vind dit echt moeilijk. Gisteren liep er een jongen (ca 12 jaar) te bedelen. Hij keek zo verdrietig uit zijn ogen, dat ik dan toch iets geef. Later zag ik hem weer staan en toen ben ik hem nog een banaan en een reep chocola gaan brengen. Daar was hij zichbaar blij mee. Ergens anders vroeg een parkeerjongen om wat eten. Dat hadden we gelukkig bij ons. Nu hebben we vanmiddag een zak met mueslirepen gekocht die voor uitdelen bestemd zijn. Zo spelen wij voor druppel op de plaat!

Nog wat wetenswaardigheden

Wat behuizing betreft, is er de laatste jaren al veel ten goede veranderd. Er zijn behoorlijk wat stenen huisjes gebouwd om de houten krotten te vervangen. Maar er zijn zoveel sloppenwijken, dat lang nog niet alle krotten vervangen zijn. Je ziet ze aan de randen van de steden en zelfs op de meest onverwachte plekken opduiken. Je kan er volgens de berichten beter niet in verzeild raken.

Overal zie je zwarten langs de kant van de weg lopen, onderweg van plaats naar plaats. (Weer zo'n dilemma: zeg je zwarten, zwarte mensen, donkere mensen? Wie het weet mag het zeggen!) De gelukkigen stappen in een busje, waar ze hutje, mutje zitten. Het wordt afgeraden om mensen mee te nemen. Wij hadden door onze campingspullen ook geen ruimte achterin, maar zouden anders toch vrouwen met kinderen meenemen. Vaak staan de mensen ook met bankbiljetten in hun hand om aan te geven dat ze voor de rit willen betalen.

Het inhalen op de wegen gebeurd volgens een vaste procedure(meestal twee rijstroken). Je gaat zoveel mogelijk op de vluchtstrook rijden, zodat de snellere wagen passeren kan. Bij het passeren geeft de snellere coureur een lichtsignaal als bedankje en jij bedankt dan weer door een tegenknipper. Praktisch iedereen doet dit. De volgestouwde busjes zijn de meest gevaarlijke rijders. Zij rijden onberekenbaar.Je moet ook op alle wegen bedacht zijn op overstekende mensen. Er staan soms zelf borden langs de snelweg met een waarschuwing voor overstekende koeien. Toch hebben we niet het idee dat rijden hier gevaarlijk is. Vooral buiten de steden is het rustig en dat maakt rijden (met een automaat) redelijk ontspannend.